Evimin, ailemin, yuvamın ne olduğuyla ilgili yeni bakış açılarına kalbimi açıyorum.

Ben olmadan biz olamayacağımı tüm hücrelerime idraki için emrediyorum. Ve doğan güneşin, gecenin üzerine açılan günün, yasımı neşeye çevireceğine inanıyorum.

İnançlarımın egodan değil, kalpten geldiğini biliyorum.

İnandığım şeylerin gerçekleşmesi için hareket ediyorum. Ve bir rutin içerisinde irademle birlikte ben de genişliyor ve gelişiyorum.

Sahip olduğum aile için rabbe şükrediyorum. Bana her zaman iyi hissettirip hissettirmediklerini düşünmektense, her bir aile üyemin varlığını onurlandırıyorum. Hepimizin içinde bilinçli veya bilinçsiz şekilde genişletmek istediği sevgiyi beyaz uçan bir kuş olarak hayal ediyorum ve o kuşa el atıp onu yakalamak fikrini hiç olmadığı bir yerden yakalıyor, duruyor, fark ediyorum. Derin bir nefes alıyorum. Nefes beni şimdiye ışınlıyor.

Beyaz kuş, kanatlarını kullanarak uçarken ona hiç dokunamayacağımı bilerek, onun sınırlarını aşmayacağıma söz vererek, onu kalbimden selam ve sevgileyerek izliyorum.

İzledikçe o kuş oluyorum. Ona dokunmak veya onunla bir şey yapmak fikrinden özgürleştiğimde o olduğumu fark ediyorum.

Ben sevgiyim.

Ben beyaz kanatlı kuşun uçuşuyum

Rüzgarım

Nefesim

Doğa anayım

Sevincin ta kendisiyim.

Düzenim değişebilir, düzeni kendi içimde kurduğumda değişenin yalnızca an olduğunu fark ediyorum. Bir dağ gibi, belki bir hiç gibi..

Şimdi varım. Ve kendi varlığımı kucaklıyorum.